στον ημιανηφορικό ημιμαραθώνιο δρόμο συναντιόμαστε αντικριστά ιδροϋποψήφια άτομα κοιταζόμαστε στα μάτια στις μασχάλες στα πόδια, λέμε ok market ok computer, ήλιος τυφλώνει σκιά ζαλίζει, συνεχίζουμε προχωράμε ξεπερνάμε ξεπερνιόμαστε θαμπώνουμε μέσα σε γυαλιά ξεφυσάμε μέσα σε πλαστικό άλλο άλλοι άλε εάλω μόνο όλο έλα μωρό μο έλα μαμά έλα μωρε μαλακά φτάνουμε σε διαφορετικούς κοινούς προορισμούς όπου μας περιμένει το τι θες να πεις; τι θες να πεις; τι θες να πεις όταν λες δεν δεν ξέρω, λοιπόν μάλλον θελω να πω: κάατι θέλω ίσως σε θέλω, μα ναι είναι μπερδεμένο και πω αρκετά μπουρδουκλωμένο με το μαλλλάακα δεν ξέρω γενικά τι θέλω αλλά ναι ποτέ δεν θα ξέρω οπότε τώρα ναι λέω δεν ξέρω και εννοώ πραγματικά δεν ξέρω πω πω ούτε ύστερα θα ξέρω, μόνο αργά(τι είναι το αργάα;) ναι πιο αργά (τι είναι το πιο αργά;) ίσως λέω ναι ίσως ξέρω ότι στεκόμουν και α αχ ω στέκομαι ανάμεσα στο ε και ω, γυρίζω το ω να κάθεται όρθιο με κατεύθυνση αριστερά, τα φέρνω κοντά κλείνομαι εντος και ταυτόχρονα (σε στυλ κλειδώνω το συρτάρι και προλαβαίνω να ρίξω και το κλειδι μέσα) κατεβάζω το γ απο κάτω τους και γίνομαι ένα μαυρόασπρο παγωτό μιας μπάλας(αλλά λίγο κάπως ναι μεγάλης ναι διπλής) και μηδέν γεύσης το οποίο διατηρείται εκτός χωρίς να παρουσιάσει κάποια αλλοίωση και χωρίς ναι να λιώσει ποτέ
08ΑΥΓ2019
(όι)
08ΑΥΓ2019
(όι)
