ξύπνησα από μια απαλή στιγμιαία εικόνα εξίσωσης μιας και υπάρχει πλέον επιπλέον επιπλέουσα η δυνατότητα σχολιασμού με οπτικό χειροκρότημα για να μαθαίνουν οι καινούργιοι- να πεθαίνουν οι παλιοί και τούμπαλιν, κοίταξα γύρω να δω από που ήρθε αλλά δεν είδα κάτι μάλλον γιατί δεν είχε ξημερώσει και η νυχτερινή μου όραση κοιμόταν βαριά και δεν κατάλαβε τίποτα, προσπάθησα να αγγίξω την οθόνη στο πάτωμα ώστε να φωτίσει αλλά όταν την ακούμπησα άρχισα να φωτίζω εγώ -δυστυχώς όχι σε φάση care bear - πω αλήθεια φώτιζα από παντού προς παντού και έτσι το δωμάτιο γέμισε φως τόσο φως που με δυσκολία έβλεπα, είπα να σηκωθώ να ανοίξω κανά παράθυρο ώστε να φύγει προς τα έξω και να ψιλοαπαλλαχτώναι να συνέλθω όμως κομπ κόμπλα κόμπιασα γιατί σκέφτηκα ότι οκ μπορεί με αυτό το πράγμα να φωτίσει ολόκληρη η πόλη ή ο πλανήτης ή ο το σύμπαν η ζωή και θα ήταν λίγο μαλακία ντάξει παρόλ'αυτά ναι άρχισα σταδιακά να κατευθύνομαι στο περίπου προς τα κει ενώ ταυτόχρονα το εξέταζα και το ξαναεξέταζα στο μυαλό μου χωρίς να είμαι σε θέση να πω με σιγουριά ναι πάω ή όχι άστο ή δεν ξέρω ρε, ξαφνικά δεν χρείαστηκε τίποτα γιατί έπεσα σε ένα κενό που με οδήγησε ολόκληρο στο διάκενο που κατευθυνόταν η σωματόραση μου, εκεί έπαψα απότομα να φωτίζω από παντού προς παντού ναι έσβησα και κάπως άρχισε να βελτιώνεται η ικανότητά λήψης απόφασης οπότε άμεσα αποφάσισα πως συνήθως δεν γίνεται κάτι αλλά μερικές φορές γίνεται τίποτα
