βήμα βήμα βηματάκι κατεβαίνω αυτό τον τεράστιο δρόμο που βγάζει σε κάτι ηλίθιες αλλά και γλυκούλες -γιατί μου θυμίζουν κάτι γλυκό- γέφυρες, κάθεσαι στην άκρη μιας ανοιχτής πόρτας σχεδόν κάτω απ΄το ας πούμε κούφωμά της, πίσω σου ή πάνω σου φαρμακείο επιγραφή φαρμακείου α ω όχι μαλακία δεν ειναι φαρμακείο μπέρδεψα τους σταυρούς, είναι ιατρικό διαγνωστικό κέντρο ή σκέτο διαγνωστικό ή σκέτο ιατρικό οκ, όπως και να'χει τα παπούτσια σου είναι πολύχρωμα φάση φύσει εσπαντρίγιες εσπαντρίγια άουτς άι ω όου τραβάνε το βλέμμα, το βλέμμα σου φωτεινό, ίσως το πιο φωτεινό, μελαχρινό πρόσωπο φωτεινό οικείο τραβάει το βλέμμα, όλο το υπόλοιπο σώμα μέσα σε ντύμα λευκό λευκή ποδιά λευκή, άραγε είναι ιατρική νοσηλευτική δεν ξέρω αλλά τραβάει το βλέμμα, βέβαια το δικό μου δεν τραβιέται με τίποτα γενικά οκ ας το αναγνωρίσω ρε ναι δεν λειτουργεί τώρα κινείται με αναμένο λαμπάκι ρεζέρβα περιφερειακής όρασης μέχρι τη μέση της απόστασης που πήγα να διανύσω όπου το μετανιώνω ναι οκ το μετανιώνω, γυρίζω για να κάνω τι άραγε αλλά γυρίζω και αντί για σένα μπροστά στο ιατρικό διαγνωστικό κέντρο βλέπω εμένα στο τζάμι της πόρτας του ιατρικού διαγνωστικού κέντρου η οποία πόρτα ναι πω εκείνη την στιγμή ανοίγει αυτόματα και αμέσως με ρουφάει ως αντανάκλαση μέσα της και ναι φαντάζομαι σε συναντώ δηλαδή σε συναντάω μπροστά από γκισέ ενώ ήδη έχω φτάσει στο φούρνο και έχει τελειώσει και το πολύσπορο και και και το ολικής άλεσης τέτοια ώρα που πήγα
