growth°

καλημέρα στο συνάντηση από κοντά με τον ανεμιστήρα, στέκομαι μπροστά, αντί για πρόσωπο έχει ένα κεντρικό κομμάτι μάτι, περίπου λευκό περίπου γκρίζο, πάνω σε αυτό κολλημένη αγαπημένη χαρτοταινία και γραμμένη με μαρκαδόρο η φράση βάλε σε εντάξει τη ζωή μου, δίνω ρεύμα στη συνήθεια και ακολουθώ την κίνησή του ώστε να μην χάνεται αυτό το πως να το πω μετωπικό; οκ μετωπικό: όταν πάει αριστερά στρέφω το κεφάλι δεξιά, όταν πάει δεξιά στρέφω το κεφάλι αριστερά, μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός του είναι στη χέρα στο χέρι στο χεράκι μου οπότε ξεκινώ να αλλάζω ταχύτητες για αρκετή ώρα, κάποια στιγμή ενώ έχω καταλήξει στη θέση 2 και εκείνος επανέρχεται στο κέντρο, πιέζω απότομα τον επιλογέα κίνησης για να σταθεροποιηθεί, πραγματικά σταθεροποιείται αλλά το παραβλέπω συνεχίζοντας την κίνηση του κεφαλιού μου αρχικά με την ίδια λογική, ύστερα από λίγο με άλλη, ε πιο μετά με άλλες, πλέον ο αέρας που δεν σταματά να στέλνει με βρίσκει σε διαφορετικά σημεία, πω αλήθεια τώρα νιώθω καλύτερα στο ναι ναι δεν ακολουθώ τον παλμό του και συνηθίζω στην ιδέα ενός δικού μου ούι ολοδικού μου ούο τέτοιου παλμού, εκείνος δείχνει να σφίγγεται σα να θέλει οπωσδήποτε να απελευθερωθεί, σφίγγομαι και εγώ νιώθοντας παντοδύναμος και ελάχιστα κάκας, δεν του δίνω τη χαρά τουλάχιστον όχι ακόμα αν και σκέφτομαι ότι ναι ρεε και με την προηγούμενη συνθήκη πάλι είχα τη δυνατότητα μιας κάποιας ελεύθερης κίνησης χωρίς βέβαια την ίδια επωφελία (κατά το απασχολία όπως λέει η Γεωργία), λοιπόν ναι τα σκέφτομαι όλα αυτά σταματώ κάθε κίνησή μου, τον βλέπω να τραντάζεται και να τραντάζεται, αλλάζω σε θέση 1 ηρεμεί λίγο αλλά συνεχίζει να τραντάζεται, αφηνώ λίγα δευτερόλεπτα να περάσουν, ξανά στη θέση 2 και τάαακ στη θέση 3, όου μοιάζει κάτι σα να κορυφώνεται κάποιος κάτι κορυφώνεται κάτι έρχεται θα έρθει έρχεται, η φτερωτή μέσα απ΄το κάλλυμα περιστρέφεται με μανία γύρω απ΄το παξιμάδι στερέωσής της και το ίδιο το μπροστινό(και οκ λίιγο το πίσω) προστατευτικό κάλλυμα μοιάζει έτοιμο να σπάσει και να κρεμαστεί στο πλαστικό του περίβλημα ή να πέσει κάτω, σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να βασανίζεται έτσι οπότε πιέζω τη θέση 0, τελειώνει, ηρεμεί σταθερά αλλά όχι αργά, άμεσα αποσυνδέω το καλώδιο του απ΄τη θέση πρίζα και αποσυνδέομαι απ΄τη θέση ζω υπό του ρυθμού σμτου, σηκώνομαι απ'τη θέση καρέκλα και περπατάω προς τη θέση κουζίνα, φθάνω στη θέση ψύγειο, ανοίγω τη θέση κατάψυξη, πιάνω τη θέση σκληρή παγοθήκη σιλικόνης χωρίς να την τοποθετήσω εκτός, παίρνω ένα παγάκι αφού πεταχτούν άλλα τρία τέσσερα σε διάφορες κατευθύνσεις εντός και εκτός (και αφού χάσω ισορροπία όταν πατήσω κάποιο από αυτά), το τρίβω έτσι λιγάκι στο πρόσωπο, ύστερα το αφήνω να λιώσει στην παλάμη μέχρι να σχηματιστεί λιμνούλα και να βουτήξω, όρθιος καρφί ή καλύτερα ναι μπόμπα, μέσα της