στο φυσικό διάστημα που με παραγνωρίζω

φωνή ακούγεται απ΄την οικοδομή ενώ η παρουσία προσπερνάει, κάποιος τραγουδάει ζητάει να γίνουν εραστές, τα πόδια αδιαφορούν συνεχίζουν το σταθερό βήμα, το πρόσωπο χαμογελά, τα μαλλιά το κρύβουν, τα χέρια ισιώνουν τα μαλλιά, τα χείλια επαναφέρουν την τάξη, μα κάτι έχει μείνει πίσω επιστρέφει στο σπίτι μαζί, το τρίτο πρόσωπο ζηλεύει, γίνεται δεύτερο και εκνευρίζεσαι, πετάς πράγματα, παρατάς πράγματα, φεύγεις χωρίς τσάντα, γίνεσαι πρώτο, μιλάω-λέω: ΑΓΧΟΣ, κάποια φαγούρα στο λαιμό εκδηλώνει και παραπάνω, αδυνατίζει, φουσκώνει, παχαίνει, γκρίζες τρίχες εμφανίζει, ρουφάει τα μάγουλα στο ασανσέρ μπροστά στον καθρέπτη ή όταν βγαίνει φωτογραφία, θυμάται, συνέχεια ξεχνάει, βρίσκει κάποιον και αγκυλώνεται, βρίσκει κάποια και αγκυλώνεται, στον ύπνο μιλάει, στο δρόμο παραμιλάει, ρωτάει φταίω εγώ; απαντάει ναι φταίω εγώ και ταΐζει το υπερεγώ, απαντάει δε φταίω εγώ και ταΐζει το υπερεγώ


 (απ΄την ηχογράφηση με τίτλο: το δε γουστάρω παρίσι)