το βούτυρο έγινε κλαδί ελιάς περιστέρα μου

Λέει οτι δεν έχει ηττηθεί ποτέ,λέει οτι γλυκά μιλάει γλυκά απαντάει και τελικά ενδιαφέρεται για το κοινωνικό πόμολο,το οποίο μέσα απο μο μπέτερ γίνεται μπέικιν μπαμ ουέν και λοιπές αντίχριστες, για αντι-χρήστες ,ιαχές.Κάποτε είχαμε τον γιώργο και την μαρία, σήμερα έχουμε την σόνια και τον κάρολο.Λούμπεν και ντεκλαρέ.Από που τεκμαίρεται τούτο κύριε κύριε;Ξέρεις τώρα,συζήτηση,κοψοθρονιάστηκα και δημιουργία λέξεων για να πάμε τις σκέψεις μας ένα βήμα πιο πάνω και χα!Το βήμα αυτό γίνεται μοιραίο,διότι δεν υπάρχει μέσα στον κλισέ-ξύλινο λόγο μου, ο οποίος μόνο για διαφήμιση και αντιπερισπασμό παρουσιάζεται έτσι.Τα λόγια των πτωχών αγάπη μου είναι πλούσια.Σαν πνευμόνια γεμάτα κέρματα.Λέει στην ιταλία λέει κάθε συντιβάνι και νομίσματα στον πάτο μπάτο μπααα λέει ω λέει!Μα καλά πως βρίσκεται εκείνη η πολυπόθητη όρεξη.Μόνο στο σεξ ή αρκεί ο αυνανισμός.Το παλούκι πάντως δεν θα βγει ποτέ απ'τον κόρφο μας εκτός εε ναι εκτός ,θα το πω εκτός αν ερωτευτούμε.Θυσία γίνεται και σάλια έρχονται και αν τα μαλλιά της είναι μαύρα, τότε τα δικά του εξασθενούν και περισσεύουν,αν είναι όμως μπούκλες ή σκέτο κουλ όπως παρατηρησα πρόσφατα στο φωτοκούλ,τότε τα κουνούπια δεν τσιμπούν.Χορεύουν στο κορμί μας και πίνουν το κονιακ τους.Ήθελα κάτι καλοκαιρινό,σκέφτηκα αύτο που λέγεται σανγκρία αλλά επείδη εκείνο το ν που έχει η λέξη,μου θυμίζει νίκη, πασοκ, παπανδρέα ανδρέου, την σούφρα μιας φίλης που πάει ταϊτή μαζί με τον κωστή ή κώστα στρατιώτα πεθεροραγισμένου,ο οποίος ίσως κάνει σκοπιά τώρα και αναπολεί το πάθος μου,ενώ ουρεί το ένδοξω καμικάζι του.Ξέρεις προϋπάρχω.Το λέει και η στάμνα, και στην φανέλα της εθνικής το λέει ναι.Προχτές ήρθε ο αντρέας απ'τα τρίκαλα(κορινθίας ε!!) και μου τσαμπουνάει έτσι με τσάτσα-τσαμπουκα τα παρακατιτίς:τρέλα πουλάς, που είδες μωρέ(ναι είπε μωρέ!) τα μανίκια άνω γνάθο μαζεμένα,και λές οτι τα φοβάσαι και απο πάνου.Ξάδελφε, του απάντησα, τα δάκτυλα μου δεν έχουν νεύρα, έχουν νερά για να κολυμπάει η μόλυβος σμου- ου ναι -σμου.Ύστερα ξεκίνησε πορεία προς και από τα προπύλαια,την οποία αναχαίτησαν δυνάμεις του σεντονιού το οποίο με την σειρά του, ίσως και τελικα, οϊμέ, δεν έμοιαζε τόσο με το δικό σου αν και μια τέτοια αίσθηση είχα και θα έχω από την στιγμή μου εκκρίνω μέχρι την ώρα μου είναι να 'ρθει ας ερθει.