Η συγγραφέας με ο μικρό

Λοιπόν είχαμε το κτήμα, την συγγραφέα,την συνθήκη,τα λεπτά λεφτά με το μέρος μας.Έλειπε η έκδοση.Όταν ήρθε, γίναμε μια χααρά άνθρωποι και το σφουγγάρι γέμισε έμπνευση και χλιαρό νερό.Δέκα λεπτά φήμης αργότερα, το στραγγίξαμε και ένα πάτωμα ολόκληρο έμεινε με στόμα ανοιχτό, και χέρια ανοιξιάτικα.Το δύσκολο της υπόθεσης, δεν είναι η υπόθεση όπως αναρωτήθηκε δικαίως μεν, κακώς δε, η κυρία - η δις 20 μαγιών ή βάλε.Αντρέας.Δεν μπορούσα να τον συγκρατήσω.Τσαντίστηκε.Άσχημα ε!Φώναξε:άντε γαμήσου σκύλα,ψόφια τσιμπλομούνα και τα λοιπά.Ε εντάξει είχε και αυτός τα δίχτια ή δίχτυα ή δίκια ή δίκαιά του.Ύστερα προχωρήσαμε όλοι μαζί, writers,pontikia,ananades,ananies για να γευτούμε το γέλιο που μας είχε υποσχεθεί.Βουρ για το ρουφ γκάρντεν.Και κει ναι..έλεος, άι σο δε λάιτ. Ξεκίνησα να βρίζω.Τι κότα την είπα, τι άντε τράβα να τραβιέσαι,τι ψωλού,τι γαμώ το μουνί της κυρίας μητέρας σου(μια ιστορική βρισιά η οποία ακούστηκε πρώτη ή χιλιοστή φορά από ανώνυμο, σε ανώνυμο καφέ-μπαρ-ρουλέτα νοτιοδυτικά της χώρας μας-μας).<Όλοι οι άπληστοι εδώ> φώναξε με όλη της την δύναμη και έφυγε παρέα με το αγόρι μπόιφρεντ ζήλιο ζήλια και ένα πλούσιο λεξιλόγιο αναμάσχαλα.Ο Ανδρέας, ο οποίος πριν ήταν Αντρέας θέλησε να χαλαρώσει λίγο, γι΄αυτό και αναζήτησα σαν καλός φίλος,την τελευταία καταχώρηση του ονόματος του, σε τιβι μαγκαζέν-μαγκαζέν.Ανακάλυψα ένα Ε χωρίς αρκά(κομμένη η σελίδα/αρχίδι μάκη φέρε πίσω οτι σου έδωσα το 97),μα με σάρκα, κάτω απ΄το κωλαράκι τόυ μπασίστα(είχε και μπάντα το γκάρντεν,ζαζ-αζαζ,η οποία μετά τα επεισόδια άραξε να ξεκουραστεί/για την ιστορία όταν φτάσαμε έπαιζε κάτι από ελευθέριο βενιζέλο και συνέχισε με παναγιώτη κανελλόπουλο και τζόυς ευείδη πριν διακοπεί από εμάς τους ταραχοποιούς/επιτέλους το έγκλημα έχει όνομα, το όνομα μουτου).Του το έδωσα με οίστρο(πως γίνεται αυτό;/γεια σου αγγέλα) και σκέφτηκα να κλείσω τούτο το θέμα με αηδίες του στυλ:ένα χρόνο πριν τα σύνορα ήταν κλειστά(λόγω νυκτός,λόγω χασίς)/σήμερις, η μέρα μας ορίζει/όλοι κοιτούν τον ουρανό/καθώς την αύρα μας γκρεμίζει.