..το τραγούδι τραγουδούσε σαν τραγούδι κάπως έτσι: ταραραραραραραααρα ταραραραραρα ραρα ρομ (2), ή έτσι: είχα να σε δω 5-6 χρόνια/και σε συνάντησα στην ακρογιαλιά/χάθηκε η φωτιά χαθήκαν τα ξύλα/μαζί με την παλίρροια και εμείς (1).
5:11 μ.μ πολύ νωρίς για ταξίδι, πολύ αργά για δήλωση συμμετοχής σε ταξίδι.
Δεν σηκώθηκα,κάθισα σταριλίκι φαρδύς, στο πάπλωμα.Τηλέφωνο δεν χτύπησε.Δεν με πήρε ούτε η Άννα, ούτε η Μαρία, ούτε η Αλεξάνδρα.Χτύπησε όμως η πόρτα.Και ναι!3 φορές!Μία για κάθε κοπέλα.Και τις τρεις το θυροτηλέφωνο έκανε δουλειά.Να κάτι όμως τώρα για τους ερωτευμένους φίλτατους φίλτατε.Στο μυαλό μας έχει χρησιμοποιηθεί ως άλλη μάπα που κερνάει το καρπούζι αντίστοιχα φαινόμενα.Στο σώμα μας αποτυπώθηκε σαν μια βαριά ξηρή γυναίκα, η οποία με πόνους πλάτης, δηλώνει οτι τα παιδιά της δεν χειραγώγησαν κανενός πουτανόπουστα τα ύδατα πάτερ ημών.(ρουφάει το καλαμάκι).Για ποιο πράγμα μιλάω;σε τί, σε ποιόν απευθύνομαι;Θα πω τρεις κουβέντες όσα τα χτυπήματα και οι γυναίκες σήμερις.Κουβέντα πρώτη:δεκαπενταύγουστο θα λείπω.Κουβέντα δεύτερη:στις 18 του μήνα, ίσως και 1-2 μέρες νωρίτερα,θα ΄μαι πίσω στο κοτέτσι.Κουβέντα τρίτη:οτι έσβησα ήταν για καλό, κάθε εμπόδιο για καλό και ας μου χρωστάς μια τουαλέτα(κόμπλεξ έχει γίνει πια αυτό).Καλά..καλά τα πλούτη, μα πιο καλό το ηλιόλουστο μας spooky.Τράβε γύρευε ρε ρεεεμ!Στην σίκινο αντιμετώπισα τις εξής δυσκολίες και μην βιαστείς να με πεις αντιεμπορικό ή ξεπεσμένο:Ο δικός μου ο καφές δεν είχε τοπικό παξιμαδάκι μαρμέλιους μαρμελάδας αλλά μπισκοτίνο παπαδοπούλι.Επίσης αναγκάστηκα να πω ωχ και να μου πέσει το σαγόνι όταν δίπλα-κάτω τσιμεντόλιθα /ρίκι ριίκι βισβίκι λίκι/ είδα τον αρχηγό του κρεβατιού σκορπιό να βγάνει αίμα ύστερα από χτύπημα αρχιτέκτονα.Η ζωή μου μια τσόντα και μα την άγια άγιο(έλεος), όσο χτυπώ τόσο φτάνω και όσο φτάνω τόσο κατουριέμαι ενώ με έχει κατουρίσει παλμοοοοός από τζιτζίκια , με το πράσινο υγρό του. Μάταια πολιορκία 900 λάμδα ημερών για να δείξω τι σκατά δεν είμαι.Φιλάκια, με αγάπη άρνα.Λούδρος σου για την φάντα!μμμμ μα!
