ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΔΩΘΩ

Άργησα να δωθώ και τώρα, αν και έτοιμος να μπλεχτώ με καλώδια και μετασχηματιστές, δεν κοκκινίζω όταν σε κοιτάζω!Γιατί δεν με παρατηρείς,δεν υπόσχεσαι οτι τα άκρα μου θα δημιουργήσουν μοιραία στύση-υποτροπή στο στο στο αυτό που ζητάς ενώ έχεις φάει μαζί με τα υπόλοιπα αγκάθια το μεσημέρι.ΟΥΦ!Είναι και αυτό το μπακάλικο στην πλάτη μου, το οποίο δεν σε βοηθά να βγάλεις άκρη.Είναι και εκείνα τα δώρα του λεβιέ,η άνοιξη,η άνοιξη,ή άνοιξε να πιούμε και τα λοιπά.Προχώρησα και ήταν μεσημέρι.Η λέξη που κατανάλωσαν τα πνευμόνια μου ήταν καρκίνος και η πιο ισχυρή φράση το έχω θέληση,δεν έχω τσίκλα,έλα να παίξουμε παιδάκι, ενώ ΟΛΑ σε μυρίζουν και τα μισά από αυτά, έχουν μια επίφαση ρότα 1 ίσον κανένας πούστης στο δέρμα σου-το δέρμα σου δεν υπομένει.Λοιπόν.Έκλεισε ένας κύκλος και όταν κλείνει ένας απο δαύτους χωρίς να έχεις κάρτα ΑΤΜ ή μπαμπά στο χωριό ή απλά ένα να, ακόμα, ΟΛΑ πάλι, ή σχεδόν ΟΛΑ για να μην γινόμαστε και όλα όλα γεε, φορούν οτι ακριβώς φορούσες εκείνο το πρωί, το πρωινό εκείνο κατά το οποίο τυφλός από φιλί νυκτός και 14 μαϊων μαγιών, ΕΓΩ ο εγώ ο ένας χωρίς βιβλιοχαρτοπωλείο ή κουλτούρα στοά βιβλίου μπάμπα, σε παρακολουθούσα να μπαίνεις στο τουτού και να φεύγεις μέχρι /να γυρίσεις μετά από 5 χρόνια/ πιο ψηλή/ακόμα πιο όμορφη /με λιγότερο /έως/ καθόλου ενδιαφέρον για μένα και το ποδήλατο μου/ μέχρι να με πάρεις τηλέφωνο και να είμαι πάνω, μέχρι να μη σε ξαναδώ ποτέ, μέχρι να μπλέξω έρωτα γαμήσι σχέση και φιλαυτία, μέχρι να μάθω οτι ξέρουν εσένα και το αγόρι σου, μέχρι να μη θυμάσαι ποιος είμαι αν ποτέ αφήσω να χτυπήσει παραπάνω απο 3 φορές αυτό το γαμημένο σταθερό τηλέφωνο και το σηκώσεις 3 φεβρουαρίου ανήμερα που δεν γιορτάζει κανείς άλλος παρά εσύ, τα χρόνια από την στιγμή που σε έφεραν στο κόσμο μαμάδες και σε έιδα αργότερα μέσα στην θάλασσα,έξω απ΄την θάλασσα, μέσα στο στόμα μου,δίπλα στο παιχνίδι ποιος θα αντέξει περισσότερο τα μάτια μας, στο πράσινο, στο μπλε , στο καφέ, στην όψη, στο χαρτάκι που έγραψες το όνομα σου και το πήρα και το αντέχω δεν το αντέχω σωκράτη μου, είναι και δεν το αντέχω και δεν την αντέχω σωκράτη μου, παρά γιατί και δεν σκέφτομαι ,απλά γνωρίζω το οτι και το πως αφού χωρίς να κλείνω μα να ανοίγω κάτι νέο το οποίο την περιέχει <Α>