στσ μισά ξεκίνησε ο αγώνας

Το σύνδρομο ,καλώς μας ήρθες παπαδιά, έρχομαι σήμερα να δοκιμάσω. Δεκαπέντε λεπτά πιο πριν η πολυκατοικία κέρασε τους μνηστήρες άγιο σώμα και όλοι, ακόμα και αυτός ο μαλέας του πέμπτου έκαναν κακά μόλις σε είδαν, όπως θα έλεγες όπως θα μου έστρωνες όπως δεν θα προφασίστεις ποτές εσύ μικρό, γλυκό, μελαχροινό μου κάτι.Η θεία μου μαζί με την θεία κοινωνία και την κοινωνία ώρα μεδέν ήταν η προσφορά του καταλόγου, το χρυσό πακετάκι, οτι συμβολίζει με άλλα λόγια το αιδοίο μιας πραγματικότητας μπίμπα στην πίπα και το λατομείο.Το επόμενο μισάωρο κύλησε με δέλτα σι και αναφορές στην εντροπία από δέρματα και λοιπούς τύπους ανθρώπου. Με το μυαλό να χωρίζει τις ιδέες σε δύο ίσα μέρη ξεκίνησα για το υπόγειο. Εκεί το καλοκαίρι είχε να δηλώσει πολλά πολλά παραπάνω απ' όσα με/σε ρεύμα περνούσε στις ουρίτσες μας, όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μα, τολμάς να μην καταλαβαίνεις; Ενιγουέι, μια χαά χαρά, τα παιδάκια στην σειρά, η μπάλα κάτω απ'τα αυτοκίνητα και οι πετσέτες στο πρόσωπο μας(ακόμα δεν κατανοούν το ρόλο της σημαίας μετά την λαμπρή). Τότε λοιπόν μπήκες και ας με καταγγέλουν ως γραφικό.Δεν αλλάξαμε βλέμματα ,ούτε αλαλαξαμε μα το θεο χωρις εσενα δεν γνωριζω θεο τοπο κτημα βοσκοτοπι πι πιμα ροει μελη ορθογραφεια ουτε καν καν κανονες και μουσταρδα στην πιτα(γράφεται με δυο ταυ,αλλά λόγο ευφωνίας και προ μπομπ πρόζας πόζας το χρησιμοποιώ έτσι) μπιφτεκι.Είδες φίλοι μου,είδες είδατε, όλα καταλήγουν εκέι ακόμα και αν είσαι κορίτσι με τατού ακόμα και αν γράφεις αναποδα το ι.Απλά η νιότη σε περιορίζει,απλά δεν σπέρνεις αλλά μαθαίνεις απλά μέσα στο απλήν με ερωτεύεσαι και όταν απλά σε βλέπω στο όνειρο μου, άπλα και ζωή μπάι γιορ σάιντ σκέφτομαι.Και όταν λέω ζωή εννοώ οτι αποκαλεί ο κόσμος δάσος, οτι τραγουδάει γι'αυτό με τακ τακτ και τανκ σαν αύτα που έβλεπα απ'την σκοπιά μου.Έρεος.Πάμε!