το ρολό μέσα στο οποίο αναπτυχθήκαμε είχε έντονο μήκος αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα από μόνο του όπως δεν έλεγε τίποτα καθόλου καθόλου τίποτα και το ίδιο το ρολό, το μόνο που μπορούσε να πει ή έλεγε έλεγαν κάτι είναι ήταν έιι εμείς όποτε αφού ξεπεράσαμε τον πρώτο δεύτερο combo κάμπο κόμπο αμιλίας μιλήσαμε το ένα στο άλλο σαν τοποθετήσεις μέσα σε περιβάλλον που κλωτσούσε το αυτονόητο ως λέξη ως έννοια ως χαρακτήρα και όταν όλο αυτό έσβησε δεν χωρίσαμε δρόμους ούτε αγκώνες ούτε μεταπτυχιακά ούτε προφίλ απλά προσαρμοστήκαμε στο νέο περιβάλλον που ήταν συνήθως απέναντι ή μέσα σε μια παραμονή που άξιζε κάθε κόπο με κάθε τρόπο διότι και να παραμένεις θέλει πω-πω-κό-πο άσχετα αν εσύ ή εγώ πάγωνες πάγωνα το νέο incognito παράθυρο ως μέθοδο ασφάλειας και συνήθως μερικού οργασμού σε πλάνο τα μάτια βγάζουν μάτια χωρίς μάτια τελειώνουν μάτια, οπότε αν και δεν στηθήκαμε σταθήκαμε στο ιστορικό, στις άνω τελείες ή στα άνω κάτω συμπεράσματα και πατήσια, περπατήσαμε κάθε δρόμο της πόλης εκείνης που περιέχεται η περιοχή αυτή και το μόνο που βλέπαμε δηλαδή τελικά τελικά έβλεπα μερικά μερικώς βλέπω σε κάθε άλλο νέο ημιγνώριμο αέρα ήταν είναι ισοδύναμα τού πάω βασιλόπουλο στον βασιλόπουλο και τού δείξε μου τον φίλο σου για να σε κάνω αόρατο, όμως αυτά δεν έχουν τόσο σημασία όπως δεν έχουν είχαν και τα αυτά τα μακρουλά πυκνά κείμενα με ιδεονομίζω ή ιδεονοήματα νομίσματα φιλίας και απορίας, το μόνο που ίσως σημασίιζε όχι ως εαυτοπροστασία και μόκο σύνολο ναι όχι ως έτσι φυσικά γιατί δεν υπήρξαν ούτε πληθυντικοί ούτε εν ως προς ζεν, ναι δεν δεν ρε ναι ίσως το μόνο που σημασίιζε σημασιίζει ήταν είναι να διαβάσω κάτι που καταλήγει στο ή αρχίζει με το ή περιέχει μόνο το βουΐζω χωρίς τα διαλυτικά και χωρίς τη διάρκεια, τα οποία μετακομίζουν αν και ναι έχουν μετακομίσει ξανά στο παρελθόν εκεί, μετακομίζουν πάλι τώρα πάλι πάλι στο είμαι, διαλυτικά λοιπόν, διαλυτικά στο είμαι
