περπάτησα κατά μήκος της γραμμής, το προφίλ που με παρακολουθούσε με ακολουθούσε, παρατήρησα πως ήταν όλο όλο μόνο μόνο δάχτυλα κυρίως δείκτες, χωρίς καθόλου μάτια και με κοιτούσε χωρίς να με κοιτάει ξέρεις ναι μάλλον με αυτή την πλάγια κωλόραση περιστέρι, οκ χμουκ λοιπόν οδηγήθηκα με αυτό το βάρος και με νέο πω πω πολύ φρέσκο σταθερό βηματισμό (ο οποίος χαϊδεύει, δεν συστήνει, δεν μολύνει το ό,τι πατάς το κάθε ό,τι παρακάμπτεις) στο σημείο που η γραμμή συνέχιζε κι εγώ σταματούσα, έτσι όταν έφτασα η γραμμή σταμάτησε, εγώ συνέχισα, τα δεδομένα έπαψαν και γύρω μου εμφανίστηκαν εικόνες ετικετών παρέα με τις συντομεύσεις τους που έγραφαν όλες το ίδιο πράγμα μα μεν σε διαφορετικά χρώματα δεν δε: στο κλαδί που κάθεσαι ενώ πριονίζεις βυθίσου και πέσε χωρίς ήχο (ή ναι ρε έστω έστω με λίγο), έπειτα βγες, τέλος σήκω κάτσε σήκω, αργότερα ok
