έγκριση δόμησης / άλωση

βρήκαμε τσιμεντόλιθο, κάτσαμε: δύο κεφάλια στον αέρα-δύο κώλοι σε ένα τσιμεντόλιθο-δύο ονόματα σε δύο σώματα: η ώρα έστελνε τον ήλιο για ύπνο-η εποχή τον κρατούσε λίγο παραπάνω οπότε μου πρότεινες όσο είναι ακόμα καιρός να διαβάσω δυνατά τι γράφει ο απέναντι άλλος αέρας μιας και η μυωπία δεν στο επέτρεπε, έγνεψα οκ και δεν πέρασαν παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να ακουστεί η φωνή μου: 

ρίψη έρωτα ρίπαρε τον έρωτα δεν βγάζει αγάπη αγάπησε την αγάπη δεν βγάζει αγάπη

χαμογέλασες και είπες ότι αποκλείεται μαλλλάκα να λέει αυτό,
χαμογέλασα και είπα πως όχι ρε αυτό λέει ξεκόλλλλα
είπες ότι καλά οκ δεν σε πιστεύω / είπα πως δεν με νοιάζει  χέστηκα ποτέ σου
μου έκανες κωλοδάχτυλο και μου το κόλλησες στη μύτη σού δάγκωσα το δάχτυλο και σου είπα αυτό να το βάλεις στον κώλο σου, τελικά το 'βαλες μέσα στο στόμα μου, το διατήρησα και το διατήρησες εκεί μέχρι το επόμενο ξαφνικά





ξαφνικά ή πιο μετά νύχτωσε αλλά μας είχε μείνει αρκετή νυχτερινή όραση απ΄τον προηγούμενο μήνα (γύρω στα πενήντα πέντε λεπτά εγώ γύρω στα εξηντα δύο εσύ) οπότε με ένα παλαμάκι ο καθένας την/τις ενεργοποιήσαμε και βλέπαμε μια χαρά

αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να μετακινηθούμε ναι ναι  ήταν ώρα

σηκωθήκαμε με σχήματα στο δέρμα δηλαδή στους γλουτούς τα οποία δεν μπορούσαμε να δούμε λόγω του σημείου  αλλά μπορούσαμε να τα νιώσουμε στο χέρι και να τα ξύσουμε, ο καθένας τα δικά του δηλαδή