κάθσα δηλαδή κάθισα παρέα σου, το πρώτο πράγμα που με ρώτησες ήταν αν έχω λούτρινο κάτι, απάντησα πως δεν έχω και δεν είχα αν και ντάξει μια φορά διατηρούσα, εκεί πλάι στο τηλέφωνο τού μπάνιου στο ράφακι, ένα σφουγγάρι κάπως σκισμένο ταλαιπωρημένο το οποίο έμοιαζε κάπως με ευχούλη ή κάτι τέτοιο έτσι όπως είχαν περάσει χρόνος και δέρμα πάνω του οπότε ναι θα μπορούσα τώρα να το βαφτίσω, εκ των υστέρων, λούτρινο, ναι ναι να το βαφτίσω και τζων, αν και τότε από ένα σημείο κι έπειτα το έλεγα απλά μαλακία όταν το φέρνα στο μυαλό ή το 'βλεπα μπροστά μου αλλά όπως και να'χει πλέον δεν υπάρχει, νομίζω το μεταμόρφωσε η μάνα μου σε κάτι άλλο περισσότερο χρηστικό σε μια από τις τότε επισκέψεις της, χαμογέλασες, μάλλον ικανοποιήθηκες απ΄την απάντηση μιας και ναι οκ ήταν πλούσια σε σάλτσα και σύντομα έθεσες ένα δεύτερο ερώτημα και μια τρίτη ερώτηση το οποίο και η οποία πήραν ίδια μονολεκτική απάντηση τύπου ναι, πράγμα που θαρρώ ρωρώ ριρέμ σε ξένισε και πράγκμα διόλου παράξενο μιας και ξεκίνησα αρκετά δυνατά δίνοντας την υπόσχεση ανάλογης συνέχειας που δεν ήρθε στην άμεση συνέχεια ποτέ, οποτε ξαφνικά στο πρόσωπό σου παρατήρησα να αναβοσβήνει ένα άντε να φύγουμε άντε να φεύγουμε φωτάκι που αντανακλούσε πάνω μου σε σχήμα και γραμμή μπούφου ενώ προσπαθούσα να καθρεφτίσω να σκεφτώ ναι να πω κάτι ώστε να ρολάρουμε προς ένα ό,τι κάτι, καθυστέρησα αρκετά διότι όλες οι φράσεις που σκεφτόμουν ήταν σαν αυτές που στέλνει ή λέει ένας εάνθρωπος αργά πολύ αργά το βράδυ και είναι τόσο τόοσο σίγουρος για για αυτές εκείνη τη στιγμή αλλά το πρωί με το που ξυπνήσει σκέφτεται τι έγραψε τι είπε και αυτόματα θέλει να καταπιεί το πιγκάλ ή να ρουφήξει τις επαφές του απ΄τη μύτη ή να κάνει μονόζυγο στο πόμολο ωστέ να απασχοληθεί λίγο και να το ξεχάσει προς το παρόν (αν και πολύ πιθανό να το θυμηθεί μια στιγμή σαν τώρα και να πει πω γάμησέ τα δυνατά), τέλοσπάντων δεν βρήκα κάτι να πω ή για να πω την αλήθεια κατάπια αυτό που ήθελα να πω, μείναμε για αρκετή ώρα στην αφωνία περάσαμε στην αμιλία που δεν είναι το ίδιο και μετά από λίγο οκ σηκώθηκα και έφυγες
