πρωί πολύ πρωί ή ντάξει απλά πρωί όχι χαράματα ούτε και οχτώ ρε οκ ντάξει μωρέ πρωί ας πω πρωί γενικά σκέτο πρωί ναι πρωί έλεγχος κρύου στο μπαλκόνι, αναγνώριση τσιγούρας η οποία στο παρελθόν μου έχει οριστεί ως ψιλό έως ψωλό αλλά κυρίως ψιλό κρύο, ντάξει ας πάρω μπουφάν ναι ας το φορέσω ας κουμπωθώ, επόμενο βήμα κατεβαίνω περπατάω κουμπωμένος, στη συνέχεια ξεκουμπώνομαι, κατηφόρα κατηφόρα, γεια καλημέρα στην κάβα και παραλίγο αστειάκι, κατευθύνομαι στον ηλεκτρικό, στο φανάρι διευθυντής σύνταξης αστειοτόπου και χρήστης logo δαπνδφκ ενθουσιάζεται με εικόνα ανακαίνισης και παρουσιάζει σε όσους περιμένουν τον λευτέρη κοιτάζοντας τον σταμάτη το: πω μαλάκα κοίτα πως έγιναν τα everest αγνώριστα αγνώριστα, ο σταμάτης ευτυχώς φεύγει γρήγορα,ο λευτέρης έρχεται γλυκούλης και ζουζούνης, ο επόμενος όμως γαμημένος σταμάτης μάς περιμένει οπότε τον παρακάμπτω χωρίς να με πατήσει ημιφορτηγό, τρέχω, κόβω ταχύτητα όταν φτάνω στο πεζοδρόμιο γιατί με κοιτάζει κυρία σε φάση τι μαλακιστήρι τι μαλακισμένο αγόρι μου που είσαι, χαμηλώνω το βλέμμα περισσότερο από συνήθεια λιγότερο από ενοχές και πάω να κατέβω κυλιόμενες, προσέχω δεξιά στα goody's στην τζαμαρία από μέσα κολλημένη αφίσα mayhem, κοντοστέκομαι σκέφτομαι τι διάολο; κύριος που κάθεται σε τραπέζι απέξω πίνει φραπέ με κοιτάζει καρφωτά στα μάτια και κουνάει το κεφάλι αποδοκιμάζοντας την ύπαρξή της ή την ύπαρξη μου ή και τα δύο ταυτόχρονα, ξαφνικά ταξιτζής πετάγεται απ΄την πιάτσα δίπλα, δείχνει με ιδιαίτερο σφύριγμα πως ετοιμάζεται να επιχειρήσει άλμα μερικών μέτρων, μάλιστα ναι, το κάνει, πω μάγκα ναι ναι πολύ εντυπωσιακό, τσουλάει σε μια αρκετά μεγάλη σειρά από τραπέζια που έχουν ή που είχαν (ναι που είχαν ρε συ γιατί δεν είναι εκεί τώρα) ναι που' χαν ενώσει για το δεκατιανό τους, σπουδαστές μιας κάποιας δραματικής σχολής, καθώς τσουλάει ρίχνει πέντε-έξι πιατέλες από μισοτελειωμένα club μαζί με οδοντογλυφίδες καρφωμένες σε ντομάτες, δυο μήλα ποικιλίας golden delicious σχεδόν φαγωμένα, φλούδες κάποιου άλλου φρούτου που δεν αναγνωρίζω, τρία στραπατσαρισμένα kitkat μάλλον χωρίς το περιεχόμενο τους, έξι αναψυκτικά νερού κοκακόλας χορηγίας του καταστήματος, μια έκπληξη από αυγό kinder, άλλη μία παλιότερη έκπληξη από αυγό kinder, δύο burger απ΄τα οποία έχει μείνει μόνο το περιτύλιγμα καθώς και η τελευταία μπουκιά μπιφτέκι, δύο γαλατάκια και δυο κέτσαπ πατημένα λιωμένα ευτυχισμένα μαζί, μια εξαιρετικά σπάνια συσκευασία 2+1 δώρο γιαουρτάκι 0-2% και έναν χάρτη του λεκανοπεδίου που γράφει: ελλάδα είναι η μόνη αθήνα, τελοσπάντων τσουλάει και ουάο μπροστά μου σκάει, τείνω να εντυπωσιαστώ αν και έχω ήδη εντυπωσιαστεί πάαρα πάρα πολύ, κάνει ανάποδη τούμπα και στέκεται σχεδόν τέλεια πωπω τέλεια μμ τέλεια τέλλλεια στέκεται, μα τι ισορροπία, πάνω στο τραπέζι στέκεται και δίπλα στο φραπέ του κυρίου χωρίς να χυθεί σταγόνα (αν και ήταν έτοιμη μία να πέσει απ΄το καλαμάκι-το παρατήρησα), σχεδόν χειροκροτάω παρέα με παρέα ρόμποκοπ πίσω μου, οι οποίοι ναι οκ βρίσκονται πίσω μου δεν του βλέπω αλλά τους νιώθω να μασάνε, να χτενίζονται, να γεμίζουν το ρεζερβουάρ των μηχανών τους με ψίχουλα κρουασάν ζαμπόν τυρί, ψίχουλα ζαμπονοτυρόπιτας, ψίχουλα κουρού κουρού και σάλια φρέντο σεξοκαπουτσίνου με έξτρα γάλα ζελέ και app μπεγλέρι, ο ταξιτζής κουνάει το χέρι λέει παιδιά παιδιά μη βιάζεστε, σας ευχαριστώ αλλά μη μη βιάζεστε, θέλω να πω κάτι πρώτα σε μορφή ποιήματος επιτρέψτε μου, ανοίγει λοιπόν παλάμη την κοιτάζει και διαβάζει ενώ η γραμμή της ζωής της καρδιάς του κεφαλιού αντανακλούν στην τζαμαρία πίσω οπότε μπορούμε να δούμε σε φάση προβολή τι έγραψε οπότε
