περπατάμε τώρα δηλαδή περπατάω, διασχίζω διάβαση με νεαρό γίγαντα στο πλάι, παρατηρώ ότι έχουμε ακριβώς το ίδιο βήμα όχι όμως ίδια καμπούρα, σηκώνω τους ώμους μου, ξαφνικά κείνος κοντοστέκεται κοιτάζει δεξιά τσαμπουκαλεμένα ενώ υψώνει κωλοδάχτυλο, freddo espresso και φωνή που πας ρε μεγάαααλλλλλλλλλλλεε; στο τρόλεϊ το οποίο έρχεται με φόρα να μας πατήσει, ευτυχώς φρενάρει, κοντοστέκομαι, χαμογελάω με την εικόνα και με μερικές σκέψεις άσχετες, αυτόματα συννεφιάζω και αγριοκοιτάζω ενω σχεδόν καθρεπτίζομαι στο παρμπρίζ ανοιγοκλείνοντας αόρατο στόμα που σχηματίζει καθαρά το μαλάκα ε μαλλλάκα, οδηγός κάτι λέει μέσα απ'το τζάμι και μας δείχνει σε φάση κοίτα τα μαλακισμένα, κύριος χωρίς μασέλα ακολουθεί, σατανίζεται με την σκηνή πάει δίπλα στο παραθυράκι, του κάνει παρατήρηση με τέσσερα δάχτυλα και αντίχειρα εφημερίδας λέγοντας το δεν έχετε δίκιο κύριε και στη συνέχεια, μιας και οδηγός δείχνει αμετανόητος, το ουδείς μωρότερος των αρχιτεκτόνων εαν δεν υπήρχαν οι οδηγοι-οι οδηγοί ΓΕ ΝΙ ΚΑ, τονίζοντας τό γενικά συλλαβή συλλαβή, κάποιοι γελάμε δυνατά και βήμακι βημάκι συνεχίζουμε το δρόμο μας, ο γίγαντας επιταχύνει, προσωπικά καθυστερώ γιατί χαζεύω λίγο παραπάνω οπότε iphone με καρφώνει στην πλάτη, νιώθω messenger να ανεβοκατεβαίνει τη σπονδυλική στήλη, ευτυχώς το αφαιρώ αμέσως αλλά δυστυχώς κάποιες συνομιλίες (μία που ξεκινάει με τη φράση mwro mou?eimai metro και άλλη μία που τελειώνει με το filakiaaa kardoulini) έχουν κολλήσει κοντά στον αυχένα και θέλουν δύναμη για να φύγουν, τέλοσπαντων μετά μετά σκέφτομαι θα το κάνω αυτό, συνεχίζω λίγο πιο αεράτα ακούγοντας απλά ενα τσ από πίσω, πριν πατήσω πεζοδρόμιο όου σε βλέπω, πατάω, σε προσπερνάω, μάλλον δεν το'χεις καταλάβει αλλά στέκεσαι δίπλα στο πιο πράσινο φανάρι της αθήνας φορώντας το πιο κόκκινο κραγιόν της ευρώπης, θα'θελα να πω γεια αλλά κάπως βιάζομαι, επίσης έχουμε γνωρίστεί αλλά όχι για να λέμε γεια στο δρόμο οπότε συνεχίζω χαλαρός ανεβαίνω οκ ντάξει ντάξει ναι ανεβαίνω την πανεπιστημίου, είναι πρωί, είναι δευτέρα και δεν είναι καμία εποχή
