μεσημέρι φθάνει ανάσκελα, βότσαλο ξεκολλάει, σημάδι στην πλάτη αφήνει, σηκώνομαι περπατάω, περπατάω στο όλοι εμένα κοιτάζουν όλοι, όλοι ήλιο αποθηκεύουν, όλοι ίσκιο χαζεύουν θαμπώνουν και ψάχνουν δροσιά, τώρα βουτιά όοου ναι ναι μακροβούτι, σκέψη στο χαλαρώνω, χαμόγελο στον αστερία, συζήτηση με παρέα αχινών, σπάρου και μαλλιαρής πέτρας, κόλλα πέντε με τσούχτρα, ανάσα στο κοχύλι, γεύμα στα φύκια, βόλτα με το βασιλιά του βυθού, καφέ στον πάγκο με νεαρό χταπόδι, κοιτάζω ψηλά το φως που λιγοστεύει, θαυμάζουμε τα πόδια του βασιλιά της παραλίας που περνάει, η ώρα να φύγω έρχεται, αποχαιρετώ, επιστροφή στο απόγευμα στο σχεδόν βράδυ, η ακτή άδεια, στεγνώνω αυτόματα, λούζομαι αυτόματα, ξεκουράζομαι-στεγνώνω ταυτόχρονα, ντύνομαι, σε δυο ώρες έχει πανηγύρι μέχρι το πρωί, πριν ξεκινήσω σημειώνω δηλαδή μουρμουρίζω:
το πιστεύω θα έρθει ξαφνικά,
ναι ναι το πιστεύω θα έρθει ξαφνικά
και θα μου πει
και ας μου πει
σε θέλω να κοιμάσαι δίπλα μου, σε θέλω να ξυπνάς το ίδιο και όχι ο ίδιος
το πιστεύω θα έρθει ξαφνικά,
ναι ναι το πιστεύω θα έρθει ξαφνικά
και θα μου πει
και ας μου πει
σε θέλω να κοιμάσαι δίπλα μου, σε θέλω να ξυπνάς το ίδιο και όχι ο ίδιος
