αστρόπεδο

κάθε μέρα έρχεσαι,γλιστράς σε στρογγυλή επιφάνεια κυλάς μπροστά μου,δέχεσαι το λείο αχ σαν αυλή μου το αιφνίδιο μμ σαν σκυλόσπιτό μου.Λάστιχο ξετυλίγεις το κρεμάς στο λαιμό, πίνεις νερό όταν ανοίγεις τη βρύση, με παρακολουθείς πως σε κοιτώ και κλείνεις τα μάτια σαν να ενοχλεί έντονα ο ήλιος,ενώ έχει ήδη σουρουπώσει.Ύστερα τα ανοίγεις,κάπως φωταγωγημένα σου φαίνονται,κάνεις κίνηση με το ουφ χέρι,περπατάς κατευθύνεσαι,σκύβεις με χαϊδεύεις στο μάγουλο καθώς ανεβαίνεις τη σκάλα,το δεντρόσπιτο είναι μικρό αλλά μας χωρά και τους δύο.Ανέρχομαι,κλειδώνεις με κερί,κλεινόμαστε στο μη κάθε τι,λύνεις το μαγιό σου,αυτόματα ιδρώνεις και ανάσκελα αφήνεσαι στο ξύλινο πάτωμα το οποίο αντιδρά,σε καταπίνει το δωμάτιο στενεύει,φεύγω απ΄το παράθυρο,γαντζώνομαι στην κουρτίνα αγγίζω το έδαφος,μου πιάνεις τον αστράγαλο με ρίχνεις πάνω σου και κοιμόμαστε όπως κοιμηθήκαμε όπως ξυπνήσαμε μαζί.