Ο ένας πέρασε δίχως να καταλάβει ο πρώτος την ουσία.Ο άλλος έφυγε λίγο πριν ξεκινήσει ο τρίτος και ο τελευταίος είναι τώρα.
Πριν δύο χρόνια, το μέλλον δεν είχε δύο λάμδα άλλα μόνο ένα και το νι του είχε ξεκολλήσει και εκ νέου απορροφηθεί από μια νέα λέξη η οποία άκουγε στο όνομα τάμα.
Ήταν τουλάχιστον αφοπλιστικό στα όρια του εξπεριμένταλ τούτη η συνθήκη,ιδιαίτερα για όσους έπαιζαν τρομπέτα,καθώς και για κείνους με εμπάθειες καλλιτεχνικές πασιφίκ τύπου.Η αγάπη τμας δεν είχε στυλ,ούτε μέτρο.Τα έτη τμας μεταμορφώνονταν σε ete,estet κατά τα λοιπάς.Δεν υπήρχε λάθος στις δύο προηγούμενες προτάσεις,ούτε κύριοι και κυρίες της έρμα εν γένει.Μια στιγμή το γλυκό τμου πλάσμα πέταξε πετρούλα και πω το αυτο το το α!Έσκασα τα λόγια,η μαύρη,μεγάλη κρύα κουράδα έδειξε να επιπλέει άνατα δηλαδή άνετα,πάνω απ΄το άλας και τον αφρό των λόγων.Έσκυψα(ή έσκυψε;;)φίλησα(ανεξάρτητα απ΄την προηγούμενη κίνηση,εγώ το έκανα πρώτος)και ύστερα κοπι κοπι κοπα ου κοπιλατισαμε δίχως έγνοια ορθογραφίας απ'εδό και κάτου.Αν δεν ίχα τα νέβρα μου 8α χρισιμοπιο΄θσα γρίκλισ καραχτίρεσ αλλά μιας και έχω τα,ας ξαναβρώ ίσκιο,σύνταξη και ορθογραφία.Τούτο το παιχνίδι το παίζουν τρεις εγώ,εσύ,εγώ.Στο κέντρο του κόσμου,πέραν της μήτρας,της μητρός και των αδελφών δελφών,πρόκειται να επιστρέψουν τα βλέμματα-ουά τσίνορα,όπως διαβάζω απ'τα παιδιά που συχνά αρθογραφούν και κριτικάρουν κάτω απ'το δέρμα και μέσα στην κωλοτρυπίδα την δικιά μου,την δικιά σου και ούτως καθ6ς.Κοίταξε μελό ντάμα δημόσιος υπάλληλος δεν ήσουν ούτε είσαι,φυσικά ναι ο α,ναι ούτε διάλογος.Ήρθε ώρα να επιστρέψεις στο κουλ ίντιτιτιν ή στο λαϊκό τον οτρέκ, το δέκα το καλό.Ζηλεύω την έμπνευση,ζηλεύω την έπαρση,ζηλεύω τα μάτια σου αλήτττ.ΕΤΣΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΒOLD ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ μικρά πολύ μικρά και οι τελείες μεγάλες.
