τα έπιπλα που με υποδέχτηκαν κρατούσαν αποστάσεις μεταξύ τους, το πιο τοξικοφιλικό μού ζήτησε να κάτσω αλλά ήταν φουλ άβολο οπότε αρνήθηκα ευγενικά, ντάξει τελικά κάθισα γιατί ε θα ήταν πιο άβολο το όρθιο, καθώς το έκανα κράτησα την αναπνοή μου ώστε να ξεφυσήσω εσωτερικά και να γίνει η προβολή στα δόντια όχι παραέξω, έπαιξε κόμπλα απ΄τη πλευρά των δοντιών και θέλοντας να με ταρακουνήσουν έκαναν μια συνεννόηση - συμφωνία με τα έπιπλα έξω δεν ξέρω με τι αντάλλαγμα και με ποιο τρόπο αλλά μπορώ να φανταστώ, λοιπόν ναι βρήκαν ένα κενό ευκαιρίας και ενεργοποίησαν υπότιτλους από κάτω μου, αντί όμως να κυλήσει το αυτοβιογραφικό ακατέργαστο αδύναμο όπως περίμεναν, ξεκίνησε να ρέει δηλαδή να ρέουν οι στίχοι του μου λείπει από κακά κορίτσια < μου λείπει μου λείπει μου λείπει και είμαι μόνη, μου λείπει μου λείπει και η λύπη με μαχαιρώνει > χάρηκα γιατί οι επεκτάσεις μαλάκα επιτέλους την κατάλληλη στιγμή λειτούργησαν, πρώτη φορά στη ζωή στο βίο στο βίωμα στο neon ένα κομμάτι που σου κολλάει το πρωί και το αναπαραγεις όλη μέρα έγινε λειόκανο σερπαντίνας στα μούτρα, άσε άσε τα έπιπλα το φυσούσαν και ζέσταινε ενώ τα δόντια νομίζω δεν θα με ξαναενοχλήσουν ούτε για φάση κάτσε καλά έρχεται φρονιμίτης, ωστόσο ένα νέο παράθυρο επώνυμης περιήγησης αναδύθηκε και η δραστηριότητα μου έπαψε να είναι ανώνυμη το ίντερνετ μου αντώνυμο και η έλξη ορατών και αοράτων όρατη οπότε έπρεπε να φύγω και έφυγα
