πρωί ξυπνάω ξύπνησα με/από τέντα που δεν είναι καλά στερεωμένη και κουνιέται αρκετά πολύ απ΄τον πολύ (και πολύ γαμημένο) αέρα πίσω απ΄τα κλειστά παραθυρόφυλλα τα οποία κοιτώ πάρα πολύ έντονα πάρα πολύ επίμονα σε μια προσπάθεια να την κάνω -χωρίς να σηκωθώ- να σταματήσει τη δημιουργία αυτών των ήχων που αντανακλούν στον ακάλυπτο και ενοχλούν το ανοιξιάτικο βλέπω μπαλκόνια βλέπω κάμερες βλέπεις θάλασσες αλλά κερδίζω κερδίστε έως και 1091e το μήνα φιλοξενώντας, bio της πίσω αυτής γειτονιάς, λοιπόν σκέφτομαι ότι χθες πριν το πρωί είχα ξυπνήσει: είχα ντυθεί είχα πειστεί είχα μιλήσει, σήμερα όμως τι; να κοίτα τι: αμέσως σηκώνομαι κάπως ντύνομαι κάπως πιο σε λίγο φεύγω, θα περπατήσω αρκετά δρόμους καλλιδρόμους μέχρι να φτάσω να περιμένω το τρόλεϊ σε στάση χωρίς τηλεματική αθήνας αλλά με ρούμπα ρόμποκοπ πόλης αθηνάς ή μάλλον όχι γάμα το ρε τι να περιμένω θα πάω ναι ας πάω στην άλλη στάση και ναι μη σου πω όχι οκ ντάξει θα γυρίσω με τα πόδια σιγά πόση ώρα είναι; μισή; είμαι είναι δυνατόν δυνατός; είμαι όρεξη; καφέ να πιω; πίνω ή τον έκοψα δεν θυμάμαι τελικά α οκ ένα λεωφορείο φαίνεται να έρχεται ήρθε οπότε μπαίνω δεγαμιεται σαν δώρο σαν ώμος όπως όπως όμως στην επόμενη στάση κατεβαίνω γιατί ναι καλύτερα χίλια δυο χιλιάδες βήματα πατησίων βήματα ξέρω γω παρά ακρόαση δεκάλεπτου τηλεφωνήματος νεαρού carrot γίγαντα γιακά σε έλα μωρό μεταφώνηση, περπατάω λοιπόν περπατάω κάπως οκ βαρύς γιατί με αυτό το τρόπο διευκολύνεται το μιλάω μού μιλάω σε πρώτο πρόσωπο και είναι αρκετά εκνευριστικό όταν η συζήτηση είναι η ίδια και το ίδιο σκατίχρωμη ανεξάρτητα απ΄το δάπεδο-οδόστρωμα, συνεχίζω τσούκου τσούπου τσούκου φτάνω στο ο δρόμος σου έγινε πεζόδρομος και τον διασχίζω κάθετα δηλαδή δεν το διασχίζω άλλα όπως και να έχει νομίζω δεν είναι πια δρόμος σου οπότε οκ, έπειτα και καθώς αρχίζω να ξεφυσάω εσωτερικά από όλη τη φάση περνάω δίπλα από γιαγιά που είναι σαν να με περίμενε εκεί για αρκετή ώρα ή χρόνια, λοιπόν με κοιτάζει φαίνεται ότι με αναγνωρίζει τελικά και ενώ περνάω δίπλα της μού λέει δυνατά καθαρά βροντόφωνα γεια σου γιατρέ μου-υγεία, την χαιρετάω και έτσι είμαι γιατρός οπότε κάτσε τι μέρα είναι α τι ώρα ωραία πάω ναι πάω στο ιατρείο μου, ας πάω στο ιατρείο μου ζουζούνι οκ φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας κοιτάω την επιγραφή με το όνομα και την ειδικότητά μου η πόρτα είναι ανοιχτή αν και έχω βγάλει κλειδιά, καλώ το ασανσέρ, το ασανσέρ είναι ήδη εκεί είναι ναι στο ισόγειο οπότε απλά αναβοσβήνει σαν βηχάκι το φως του, εισέρχομαι πατάω το κουμπί με τον αριθμό 5, ανεβαίνει ανεβαίνω μαζί του, φτάνουμε στον όροφο, ανοίγω την πόρτα με τα κλειδιά στο χέρι και την τσάντα ξαφνικά στον ώμο στον ένα ώμο αλήθεια η τσάντα στον ώμο η τσάντα στον ώμο; οκ προσπαθώ να ξεκλειδώσω αν και τα κλειδιά δεν ταιριάζουν ούτε με την πόρτα ούτε με τα μάτια μου, κάπως ανοίγει, κάπως ανοίγω μπαίνοντας με ένα παλαμάκι όλα τα παράθυρα γιατί μυρίζει κάτι ωραίο που δεν υπάρχει όμως και εγώ το θέλω τώρα δηλαδή κάτι σαν κορμό σοκολάτας με καρδιά παγωτό ή κάτι σαν ατομικά φοντάν με λιωμένη σοκολάτα σε δάκτυλα, φτάνω στο γραφείο γραφείο κάθομαι στην καρέκλα, ακούω ήχο μηνύματος απ΄την τσέπη και μου κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί έχω απενεργοποιήσει όλους τους ήχους εδώ και μήνες, βγάζω τη συσκευή απ΄την τσέπη, ξεκλειδώνω ανοίγω α ναι μου απαντάς σε ένα μήνυμα που σου είχα στείλει πριν τρία χρόνια οπότε ήρθε με τις παλιές ρυθμίσεις γι'αυτό χτύπησε, σκέφτομαι αν θα το δω ή διαβάζω ολόκληρο με τις νέες ή τις παλιές ρυθμίσεις και δεν μπορώ να αποφασίσω και έτσι η οθόνη χωρίς άγγιγμα σβήνει μέχρι να την επαναφέρω με άγγιγμα και σχήμα χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμα οπότε σβήνει ναι ξανασβήνει και εκείνη τη στιγμή χτυπάει το θυροτηλέφωνο, πατάω να ανοίξω αλλά εκείνο συνεχίζει να χτυπάει, κοιτάζω μήπως πατάω λάθος κουμπί και δεν πατάω οπότε σηκώνω το ακουστικό και ρωτάω ποιο ποιος είναι; ακούω φωνή που με γλυκοκαλημερίζει με γεια σου μπουρμπουληθράκι καλημέρα, στη συνέχεια συστήνεται ως φωνή και ρωτά ποιος είναι όι πάροχός μου ώστε να μου κάνει μια προσφορά, απαντάω πως έχει καλέσει σε θυροτηλέφωνο οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά, λέει οκ δεν πειράζει άλλωστε ήταν πρόφαση αυτό και η πραγματική προσφορά που έχει για μένα είναι να κανονίσουμε κάτι ενοχλητικό, χωρίς να το σκεφτώ καθόλου αποδέχομαι την προσφορά/πρόταση, κανονίζουμε συνάντηση με μάσκα ραντεβού κλινικής εξέτασης - συνταγογράφησης εκείνη την στιγμή στιγμούλα οπότε χτυπάει το θυροτηλέφωνο, πατάω το κουμπί ακούω ανοίγει, ακούω μπαίνει, ακούω έρχεται ακούω είμαι στην πόρτα την υποδέχομαι μου λέει κοίτα κοίταξε: το φανάρι το βλέπεις πάντα κόκκινο και καλά κάνεις που το βλέπεις κόκκινο ναι πραγματικά είναι π ά ν τ α κόκκινο αλλά για τα αυτοκίνητα όχι για σένα ρε μαλάκα οπότε συμφωνούμε; συμφωνούμε ναι ας φεύγουμε από δω ας κατεβούμε κάτω, φτάνουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας χαζεύουμε μικροργανισμούς απέναντι ξαφνικά αυτοκίνητο περνάει ακριβώς μπροστά μας και με μια-δυο ρόδα ρόδες επάνω στο πεζοδρόμιο, η φωνή τεντώνεται φωνάζει να η ευκαιρία να η ευκαιρία σου ναι με παρακινεί να μπω μέσα του και μάλιστα ναι αυτό κάνω μπαίνω με τη μέθοδο σε αγκύλες [είσοδος απ΄το παράθυρο ενώ τρώω σπαγγέτι κόκκινη σάλτσα λερώνομαι λερώνω τα χέρια με σάλτσα, τα σκουπίζω στο μπλου μπλακ slim fit τζιν μου και ισιώνω το καπέλο μου], μετά από λίγα ελάχιστα μέτρα το αυτοκίνητο σταματάει και ακινητοποιείται σε κόκκινο φανάρι οπότε βγαίνω περπατάω αργά αλλά γρήγορα με βηματισμό σταθερό και στο εξής δεν είμαι άρα λέγομαι ή γίνομαι
