τελικά βρίσκουμε τραπέζι, καθόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο σχηματίζουμε δέντρο πλάι σε δέντρο το οποίο ανθίζει ξεραίνεται σε μια στιγμή, για την ίδια στιγμή εμείς ανέπαφοι και σταθεροί στο ύψος μας, την επόμενη απλωνόμαστε σε καρέκλες και σκαμπό, ο πρωταγωνιστής της παρέας αναλαμβάνει το διάλογο μεταξύ του, μαθαίνουμε για τα νεοκλασικά της πόλης, για τον χειμώνα εκεί, για την παραλίγο άνοιξη εδώ, για το καλοκαίρι της ξεκούρασης που έρχεται θα έρθει, για το φθινόπωρο που μια νέα άνοιξη θα φέρει, η ώρα περνάει γλυκά αέρινα οικοδομικά μοντερνιστικά οικιστικά μινιμαλιστικά, βγάζω το απαλό απαλούλι μπλουζάκι κόμπλεξ που φοράω, προσπαθώ να κάτσω λίγη ώρα έτσι μα το ξαναφοράω γιατί κρυώνω, σκέφτομαι ότι είναι ώρα να φύγω, οπότε σηκώνομαι χαιρετάω με παλάμη στον αέρα, κατευθύνομαι με καλή αφορμή στην πιο χαμογελαστή σερβιτόρα της ευρώπης [(γεια και από δω ρε)] , πριν φτάσω μπροστά της φυσικά σκοντάφτω σε ποδαράκι καρέκλας ή αρχιτέκτονα, πέφτω με τα μούτρα στο δάπεδο και καταπίνω δυο τρία φιλτράκια ενεργού άνθρακα και μισό κουλουράκι που συνόδευε καπουτσίνο, το αντιμετωπίζω με τον ένα απ΄τους τρεις τέσσερις τρόπους που μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τέτοια πράγματα δηλαδή σα να μην έγινε τίποτα (ένας άλλος τρόπος είναι να κάνεις κύκλο γύρω τον εαυτό σου και να γελάσεις παρέα όσους βρίσκονται γύρω - μάλλον αυτός είναι καλύτερος αλλά οκ δεν συνέβη), εκείνη έρχεται κοντά ενώ σηκώνομαι, ρωτάει αν είμαι καλά, λέω πως ναι ναι είμαι, την πληρώνω λέω γεια γυρίζω κεφάλι και βήμα βήμα απομακρύνομαι, στο πρώτο φανάρι που συναντάω στέκομαι περιμένω και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πάρω τρόλεϊ, λεωφορείο ή τρένο για να επιστρέψω σπίτι, δεν καταφέρνω να πάρω απόφαση οπότε συνεχίζω περπάτημα, μάλλον θα το πάρω με τα πόδια άλλωστε αχ ναι έχει ωραία μέρα αν και τελειώνει όπου να'ναι, ναι ναι ας περπατήσω, περπατάω λοιπόν, κάποια στιγμή φτάνω στο σπίτι, μπαίνω, τα κλειδιά στο τραπέζι, τα προφυλακτικά στην τσέπη, η ταυτότητα στο βρακί, η καυτότητα συνειδητά ενεργή ασυνείδητα ανενεργή, η οθόνη αεικίνητη, ξεκουράζομαι για άλλη μια φορά στο ευτυχία σημαίνει να ξεχνάς και για πρώτη στο σκατά στις αναμνήσεις σας μαλάκες, η ώρα κυλάει δεν περνάει, λέω να ξαπλώσω, ξαπλώνω μισός άνθρωπος μισός μίσος, πρωί στο ρολόι, νύχτα στο δρόμο, φως φωτάκι φορτιστή στο πάτωμα, σκοτάδι στο δωμάτιο, όραση δίχως αξεσουάρ νυχτερινής όρασης, ακρόαση συνομιλίας απορριμματοφόρου και κάδων, γεύση οδοντόκρεμα, μυρωδιά μαξιλάρι άνθη σπέρμα τριανταφυλλιάς, κοιμάμαι δηλαδή κοιμάσαι - κοιμάσαι- κοιμάσαι μα δεν ξεκουράζεσαι, μιλάς μιλάς παραμιλάας μα δεν υποφέρεσαι
