κατεβαίνω στο δρόμο όλα συμβαίνουν στην οθόνη, ανεβαίνω το δρόμο, βλέπω το λεωφορείο όπως κάθε φορά να περνάει πριν φτάσω στη στάση, ωω τώρα όμως ναι ρε ναι ακολουθεί τρόλεϊ ω και γαμώ, τρέχω τρέχω γρήγορα πολύ γρήγορα με το ένα χέρι να τεντώνει το μπλουζάκι για να δείχνω πιο αδύνατος στους περαστικούς, ωραίος το προλαβαίνω άνετα, άνετος μπαίνω απ΄το φούρνο στην κατάψυξη, κάθεσαι αγκαλιά με το ακυρωτικό, παρατηρώ ότι κοιτάς από πάνω μέχρι κάτω όποιον εισέρχεται, έρχεται η σειρά μου, στέκομαι μπροστά σου με τα χέρια στις τσέπες, παριστάνω ότι ψάχνω για εισιτήριο μέσα τους, κάνω μίνι χορευτική φιγούρα για να σταθώ όρθιος, οκ ισορροπώ οκ δεν έχω εισιτήριο, έχω λαστιχάκι περασμένο σε υγρό μαντηλάκι στην τσέπη, το βγάζω στο δείχνω και προσπαθώ να το ακυρώσω με σκοπό να χαμογελάσεις, ξινίζεις κουνώντας το κεφάλι και στρέφοντας τα μάτια πίσω προς το ακορντεόν, ντάξει σκέφτομαι μμ ντάξει ας ετοιμάσω άλμα προς τα μπρος, μπρος το ετοιμάζω, μπρος το επιχειρώ, μπρο τα καταφέρνω, φθάνω κοντά στον οδηγό, ρίχνει ματάκι απ΄το καθρέπτη, το επιστρέφω, σκέφτομαι ας ρωτήσω -για το καλό- αν περνάει από κάνιγγος, ρωτάω, μου λέει όχι όχι αλλά βλέπει από πίσω πως έρχεται άλλο τρόλεϊ που περνάει και αν θέλω να κατέβω στην επόμενη να το πάρω, το σκέφτομαι μερικά δευτερόλεπτα λέω όχι οκ ευχαριστώ, αμέσως γυρίζω και χαμογελάω στον εαυτό μου πάνω στα γυαλιά κυρίας στο πλάι μου, λέει πως ήθελε να ρωτήσει το ίδιο, συνεχίζει μου λέει ότι μοιάζω με το γιο της το μικρό, πρέπει να'μαστε συνομήλικοι, αλλά αυτός έχει τρία πτυχία, ζει στο εξωτερικό, εργάζεται σε μια εταιρεία, παίρνει πολύ πολύ καλό μισθό και τώρα τον άλλο μήνα θα'ρθει για διακοπές με την κοπέλα του η οποία έχει μεγαλώσει στο βέλγιο αλλά είναι ελληνίδα, θα πάνε στη σαντορίνη και μετά θα έρθουν στο εξοχικό που έχει η οικογένεια στη μεσσηνία, ίσως κάνουν αν προλάβουν και το γύρο της πελοποννήσου με το αυτοκίνητο του αδελφού του τού μεγάλου, το πήρε καινούργιο φέτος κούρσα ε, έχει δυο παιδάκια και μένει από πάνω μας, η αδελφή τους τώρα τελειώνει αρχιτεκτονική, προχτες παρουσίαζε τη διπλωματική της το πουλάκι μας και είχαμε πάει όλοι, είχα φτιάξει και σουφλέ δυο πιατέλες μεγάλες, ξαφνικά το τρόλεϊ τραντάζεται, ψιλοτρώω στο σβέρκο φραπεδάκι νεαρού μπεμπέ μάγκα γίγαντα, ένα παγάκι τρυπώνει κυλάει και φτάνει ως το βρακί μου, οκ κάπως δροσιστικό, ψιθυρίζω μάλλον έφυγε η κεραία ε, όντως κάτι τέτοιο παίζει, ο οδηγός κατεβαίνει, το μοντάρει, ξαναμπαίνει, το τρόλεϊ ξεκινά, χειροκρότημα από δύο παιδικά καροτσάκια, κοιτάζω τον πίνακα πάνω στη οροφή λέει επόμενη στάση κάνιγγος, η κυρία πατάει το κουδούνι, με χαιρετάει, οι πόρτες ανοίγουν, κατεβαίνουμε
