πέφτει μπιλάκι στο πάτωμά σου, ακούγεται ήχος στο ταβάνι μου, κοιτάζω ψηλά σκέφτομαι ότι θα κυλήσει μέσα απ΄το καλώδιο, θα βγει απ'το ντουί, θα πέσει στο τραπέζι μου, όου συμβαίνει το κοιτάζω, το πιάνω, το επεξεργάζομαι, το αφήνω στη θέση του, το θαυμάζω, σκέφτομαι:
α οο μα τιι είναι- δεν είναι μπιλάκι - δεν είναι αυτό που λες βόλος να το στείλω να βρει το
αδέλφι του ή αα λέες ήταν και μεταμορφώθηκε σε αυτό τώρα -χμ για να δω δηλαδή για να το ξαναδώ τι είναι τιι είναι λίγο στρογγυλό βλέπω λίγο τετράγωνο τι διάολο σκατούλα πιχ γαμώτο να δω να δω,
πριν το αγγίξω για δεύτερη φορά, εξαφανίζεται, λέω έιιιιιι, χτυπάω γροθιά στην παλάμη, κλωτσάω το τηλέφωνο δίπλα μου, πέφτει πάνω σε παντελόνι, το ακουστικό σχεδόν διαλύεται, ρεβέρ το αποτελειώνει, καλεί την εταιρεία που μου προτείνει κάθε μέρα προσφορές και της προσφέρει βουητό, το χαίρομαι αλλά σατανίζομαι ακόμα με την απώλεια, τσιρίζω α αα, λίγο pogo εσωτερικό λίιγο αργκ εξωτερικό, ήχος ακούγεται πάλι, τώρα στο πάτωμά μου, σκούπόξυλο ας είναι στο ταβάνι σου, γίνεται ρυθμικός, ψιλογουστάρω, χαλαρώνω, το πέλμα πάνω κάτω πάνω κάτω κάτω πάνω στο πάτωμα, το άλλο πέλμα σταθερό ήσυχο ζεσταίνει και ζεσταίνεται απ΄το καναπέ, αυχένας στο μαξιλάρι, αόρατη γάτα με κοιτάζει δίπλα σε θερμάστρα, κουβερλί αναδύεται, λουίζα ετοιμάζεται στην κουζίνα με το που το σκέφτομαι, κακή κακή στάση σώματος, τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο, νέο έγγραφο κειμένου σχεδόν έτοιμο, λέω να το κλείσω, ας το κλείσω, σημειώνω και διαβάζω δυνατά το τίτλο, παλαμάκι από κάτω, παλαμάκι από πάνω, σχηματίζονται απο κωλοδάχτυλα, σημειώνουν στον αέρα:
πρέπει να πας, γιατί δεν πας, να πας, ας πας, αφού θα πας, αν πας, πας, που πας, πως πας, πως πας και παπαράπάπά, λες πας δεν πας, θα πας, που πας που πας που πας που πας ρωτάς, που στριβείς, που γυρνάς, μην κλαις, μη νυστάζεις, να πας ,να πάας, να πας και θα ξαναπάς
α οο μα τιι είναι- δεν είναι μπιλάκι - δεν είναι αυτό που λες βόλος να το στείλω να βρει το
αδέλφι του ή αα λέες ήταν και μεταμορφώθηκε σε αυτό τώρα -χμ για να δω δηλαδή για να το ξαναδώ τι είναι τιι είναι λίγο στρογγυλό βλέπω λίγο τετράγωνο τι διάολο σκατούλα πιχ γαμώτο να δω να δω,
πριν το αγγίξω για δεύτερη φορά, εξαφανίζεται, λέω έιιιιιι, χτυπάω γροθιά στην παλάμη, κλωτσάω το τηλέφωνο δίπλα μου, πέφτει πάνω σε παντελόνι, το ακουστικό σχεδόν διαλύεται, ρεβέρ το αποτελειώνει, καλεί την εταιρεία που μου προτείνει κάθε μέρα προσφορές και της προσφέρει βουητό, το χαίρομαι αλλά σατανίζομαι ακόμα με την απώλεια, τσιρίζω α αα, λίγο pogo εσωτερικό λίιγο αργκ εξωτερικό, ήχος ακούγεται πάλι, τώρα στο πάτωμά μου, σκούπόξυλο ας είναι στο ταβάνι σου, γίνεται ρυθμικός, ψιλογουστάρω, χαλαρώνω, το πέλμα πάνω κάτω πάνω κάτω κάτω πάνω στο πάτωμα, το άλλο πέλμα σταθερό ήσυχο ζεσταίνει και ζεσταίνεται απ΄το καναπέ, αυχένας στο μαξιλάρι, αόρατη γάτα με κοιτάζει δίπλα σε θερμάστρα, κουβερλί αναδύεται, λουίζα ετοιμάζεται στην κουζίνα με το που το σκέφτομαι, κακή κακή στάση σώματος, τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο, νέο έγγραφο κειμένου σχεδόν έτοιμο, λέω να το κλείσω, ας το κλείσω, σημειώνω και διαβάζω δυνατά το τίτλο, παλαμάκι από κάτω, παλαμάκι από πάνω, σχηματίζονται απο κωλοδάχτυλα, σημειώνουν στον αέρα:
πρέπει να πας, γιατί δεν πας, να πας, ας πας, αφού θα πας, αν πας, πας, που πας, πως πας, πως πας και παπαράπάπά, λες πας δεν πας, θα πας, που πας που πας που πας που πας ρωτάς, που στριβείς, που γυρνάς, μην κλαις, μη νυστάζεις, να πας ,να πάας, να πας και θα ξαναπάς
ΙΑΝ2014
