τυποποίηση διαδικασίας

ζητάς  καθρεπτάκι, παίρνεις μικρό μικρό μικρούλι μικρό στρογγυλό καθρεπτάκι, το κολλάς εκεί που πααα παππππάνε να ενωθούν τα φρύδια, πλησιάζεις, με πλησιάζεις, σταματάς στην απόσταση που δημιουργεί το: προτάσσω αόρατο χέρι, παγώνεις βλέμμα, με σημαδεύεις : δύο μάτια με κοιτούν ως ένα, το άλλο ένα -ανάμεσα τους- με αντανακλά πιο καθαρά και με ρουφάει, είδωλο ανοίγει με καταπίνει, απότομα  σπάει, κομματάκια του κυλούν δηλαδή κυλάνε στη μύτη, γλιστρούν στο κενό, η παλάμη σου τα παραλαμβάνει, ο αντίχειρας τα αγγίζει, ματώνει, τα σπρώχνει, πέφτουν στο πάτωμα, εκείνος στάζει πάνω τους στάζει, τα χρωματίζει, κεφάλι ταράζεται, γέρνει προς τα κάτω, σαγόνι ακουμπά  στήθος, σταγόνες υγρού -ναι ναι δάκρυα- εκκρίνονται, στον αέρα στεγνώνουν, κάποιες ξεφεύγουν, τα κομμάτια ξεπλένουν, πόδια δδδάκτυλα πόδια δάκτυλα ποδιών ζωηρεύουν, τα ενώνουν -ναι τα κομμάτια ενώνουν- σε ένα, στο νέο άλλο ένα τα μεταμορφώνουν, το παρατηρείς, ζαλίζεσαι, σταθεροποιείς, το παρατηρείς, σε αντακλά, σε ρουφάει, μέσα του δίπλα μου σε φέρνει, τώρα μαζί μάς περιέχει, ώμο σου ώμο μου αγγίζει, κλείνει είδωλο κλείνει και αυτόματα ραγίζει