-σχηματίζω επόμενο, άρα αυθόρμητα λέω ότι ζωγραφίζω μέλλον-
το πίσω μέρος του στυλό πιέζει την περιοχή γύρω απ΄το στόμα,ξαποσταίνει στο κέντρο μικρής τρύπας που ανόιγουν τα χείλη-τώρα σημειώνω στην παλάμη,φυσάω φού ουφουού σφυρίζω απ΄τις άκρες,γράφω,γράφω,γράφω,γράμφ,γράφφφ,γκ γκ γρρ γράφωξαναγράφω, επεκτείνω τη γραμμή της ζωής,ύστερα πιέζω με δύναμη,μουντζουρώνω,την κόβω σε πολλά σημεία,τη χωρίζω την ενώνω τη χωρίζω,τα δάκτυλα αντιδρούν,κρατούν τη μύτη(τη μύτη ναι τη μύτη του στυλό που θα έσταζε παλιά αααλλά στάζει ακόμα μελάνι)σε απόσταση,την αναγκάζουν να υποχωρήσει μέχρι ΟΛΟ α! ΟΛΟ το σώμα στο οποίο ανήκει,μέσα στην κοιλότητα να εισχωρήσει,στον οισοφάγο να κυλήσει,στο στομάχι για λίγο να κολλήσει,πλίοοουπ να γλιστρίσει ωπ να γλυστρίσει και έξω στο παρόν να καταλήξει-
