Δεν λειτουργούσε-λειτουργησε χωρίς πνεύμα-όμως με χρώμα ένα πριν αυτό-για κανένα.Το παιδί ήξερε από που ξεκινούσε,ήξερε προς τα που επήγαινε,είχε μια όμορφη ιδέα χωρίς αλλά(ούτε όμως και αλλά),και προσπαθούσε να την προσθέσει σε κάθε πρόταση.Τα φτερά μου ανοίγω.Την κοινωνία σαν πόρτα ανοίγω.Ολόκληρη μικρή κοπέλα να σε ανοίγω;Η ερώτηση έστελνε φωτοστέφανο,χωρίς σχηματάκι εκτός αλφαβήτου,σε κάθε ελίτσα πάνω απ'το μάγουλο,δημιουργώντας κενό ανά μεσοδιάστημα.Και τώρα τα δύσκολα: Α. δεκαοκτώ ετών και το άιμ έι boy έι teen πεντάγραμμο ορίζει κάποια απ'τα φωνήεντα με αριθμούς όπως 1,2,3,7,83: 2 1γ1π7 μ83 σ3 θ3λ2,κανείς δεν ήξερε τώρα ίσως μάθει-η πέτρα δεν πετιέται σαν ευχή στη θάλασσα άγελε μου το γάμα σου κολυμπάει και φθείρεται σαν πετραδάκι στο νερό
Β.εικοσι τρία γενέθλια και είμαι τυχερή,δεν αντιγράφω το cd,αγοράζω ανευ πλανόδιου την μουσική
Γ.29 και μιας που όλες οι ηλικίες σε κάνουν να χαίρεσαι όταν κλαις,τώρα επιτέλους δεν γίνεται το ανάποδο απλά απολαμβάνεις το υπάρχω
Σε κάθε Enter τρίβεται λίγο νύχι,σε κάθε μυαλό αντιστοιχεί ένα βάλε όσο θες κενό,σε κάθε σε μια δήλωση.
Δεν σ'αγαπώ γιατί τα βιώματα μου δεν μου επιτρέπουν την αναπαραγωγή τούτης της φράσης.Στον ίδιο δρόμο θα θέλω να σου πω κάτι αύριο,οπότε προτιμώ να το τσιτσιρίσω σήμερα: δημοσίευση ανάρτησης (τσικ)/ας όταν οι ήχοι αντικατασταθούν από τους ήχους λέξεων ακόμα ας ιφ συζητάμε(ζει προ update άρα σφάλμα κατά τσικ->τσικ τσικ........................
Το πρόχειρο αποθηκεύτηκε αυτόματα στις 8:52 μμ)
