ξυπνάω αλλά δεν ξέρω τι ώρα είναι, προσπαθώ να καταλάβω ζυγίζοντας το φως στο δωμάτιο που μπαίνει αλλά το φως που μπαίνει είναι το φως που ξέχασα να κλείσω στην τουαλέτα και κείνο μπαίνει μπαίνει και με σπρώχνει με πιέζει να το κλείσω για να δω καθαρά αν άλλο φως μπαίνει, υποθέτω κάτι μπαίνει μένει βγαίνει κάτω απ'την πόρτα ή σε πάτωμα από χαραμάδες βαίνει γαίνει, ωστόσο βαριέμαι να σηκωθώ απλά για να επιβεβαιώσω και το ψυγείο που δουλεύει συνέχεια -διατηρώντας έτσι τέλεια την στάξη του- δεν χαιρετίζει την στάση μου αναφέροντας πως ο χρόνος είναι ανακατασκευή και αν όταν έι άι πάλι πάλη στρέψει στην κατασκευή στην σκευή στην ευοί, ας κάνω ό,τι σκατά θέλω αλλά τώρα δεν υπάρχει δεν θέλω υπάρχει έκανα το επάγγελμα μου χόμπι και ύστερα ξεσπιτική τραγανή γκρανόλα με τσία ατομία ανενεργία και λωτό, δεν μπορείς να φανταστείς, λέει κλείνοντας, καλύτερο πρωινό από εαυτό, όμως τι να πω: μια φορά δοκίμασα τούμπαλιν την ασημαντότητα της ανόδου
02ΙΑΝ2024
