κάποια στιγμή δεν ήταν ωραία και είπαμε να γίνει, βρεθήκαμε στο διάδρομο, κυλήσαμε λίγο σταματήσαμε σε ένα σημείο που συμφωνήσαμε να λέγεται μπανάνα όψη μπανάνα κόψη και κάτσαμε δηλαδή καθίσαμε να χαζεύουμε τα φωτάκια απέναντι που έλουζαν μια σειρά από κενά μνήμης, αναπνέαμε αναπνέαμε και τα φωτάκια μάς χαμογελούσαν τα χαιρετούσαμε και τους βγάζαμε ονόματα, τσον το ενα τσόκι το άλλο τσιν τσοκ το δίπλα τσοκολάτο το παραδίπλα ντάξει όχι όλα από τσ αλλά αυτά φέρνω στο μυαλό τώρα γιατί γενικά μου είναι εύκολο να θυμάμαι το τσ λόγω ότι είναι η απάντηση που επιθυμώ να παίρνω που προσδοκώ να δίνω και γενικά να τνιώθω ναι να τνιώθω όπως σνιώθω κι ένιωθα εκείνη την φορά που είπε εκείνη η καθηγήτρια σε είδα το απόγευμα εκεί καθόσουν με αυτές τις σκατές αλλά δεν κατάλαβα ποτέ σε ποιο απευθυνόταν και αν εννοούσε πρόσωπα ή καταστάσεις αλλά μου έμεινε αυτό το σκατές και το χρησιμοποιώ όταν η φάση είναι σκατή όταν οι φάσεις είναι σκατές σκατές και ό,τι να ήταν τώρα δεν θυμάμαι ούτε πρόσωπα ούτε καταστάσεις αλλά απόψε θέλω ενδείξεις και ανώνυμα οπότε περπατάω στο δρόμο και η φωνή ενός βροντόφωνου μπαίνει στο αυτί μου με ανακατεύει και βγαίνει έχοντας τον κώδικα που μαλάκα πέφτει απαλά στην παλάμη μου αποτυπώνεται και τι λέει; λέει: στο κλαδί που κάθεσαι ενώ πριονίζεις, βυθίσου ή πέσε χωρίς ήχο (ή έστω με λίγο) έπειτα βγες, τέλος σήκω κάτσε σήκω, αργότερα ok
